UML (Unified Modeling Language)

UML (Unified Modeling Language) to standardowy język modelowania stosowany w rozwoju oprogramowania do wizualizacji, projektowania i dokumentowania systemów informatycznych. Zapewnia zestaw graficznych notacji, które pozwalają programistom komunikować się i zrozumieć strukturę, zachowanie i relacje między różnymi komponentami w systemie oprogramowania.

Jako programista C# możesz używać UML do modelowania swojego kodu C# i reprezentowania różnych aspektów Twojego systemu oprogramowania. Oto kilka powszechnie stosowanych diagramów UML, które mogą być pomocne dla programistów C#.

Oto kilka popularnych rodzajów diagramów używanych w UML
(Unified Modeling Language):

Diagram klas (Class Diagram):
Pokazuje strukturę statyczną systemu, w tym klasy, atrybuty, metody oraz relacje między nimi. Jest to jeden z najczęściej stosowanych diagramów UML.
Diagram obiektów (Object Diagram):
Przedstawia konkretny stan systemu w określonym momencie, pokazując instancje klas i relacje między nimi.
Diagram sekwencji (Sequence Diagram):
Ilustruje interakcje między obiektami w systemie w czasie. Pokazuje, w jakiej kolejności wysyłane są wiadomości między obiektami i jak odpowiadają na nie.
Diagram stanów (State Diagram):
Diagram stanów przedstawia różne stany, w jakich obiekt może się znajdować, oraz przejścia między tymi stanami. Jest szczególnie przydatny do modelowania systemów o złożonym zachowaniu, w których obiekty zmieniają stany w odpowiedzi na zdarzenia.
Diagram aktywności (Activity Diagram):
Reprezentuje sekwencję działań lub procesów w systemie. Pokazuje, jakie czynności są wykonywane i w jakiej kolejności.
Diagram przypadków użycia (Use Case Diagram):
Przedstawia funkcjonalności systemu z perspektywy aktorów (użytkowników systemu) i przypadków użycia. Jest często stosowany do identyfikowania wymagań systemu.
Diagram komponentów (Component Diagram):
Ukazuje fizyczne komponenty systemu oraz zależności między nimi. Pokazuje, jak elementy systemu są zorganizowane i współpracują ze sobą.
Diagram wdrożenia (Deployment Diagram):
Przedstawia fizyczne rozmieszczenie komponentów systemu na różnych węzłach (np. serwerach, maszynach wirtualnych). Pokazuje, jak system jest wdrażany i skonfigurowany w środowisku docelowym.

To tylko kilka przykładów diagramów, jakie można użyć w UML do modelowania systemów. Każdy diagram ma swoje własne zastosowanie i pomaga w zrozumieniu różnych aspektów systemu.

Czym jest Klasa

W kontekście programowania i UML, klasa jest podstawowym pojęciem, które opisuje abstrakcyjny wzorzec lub szablon dla tworzenia obiektów. Klasa definiuje zbiór cech (atrybutów) i zachowań (metod), które są wspólne dla wszystkich obiektów utworzonych na jej podstawie.

Atrybuty (czasami nazywane właściwościami lub polami) to zmienne przechowujące dane lub informacje charakterystyczne dla danej klasy. Przykłady atrybutów mogą obejmować nazwę, wiek, rozmiar, stan, identyfikator itp. Atrybuty określają stan obiektu utworzonego na podstawie danej klasy.

Metody to funkcje lub procedury, które wykonują konkretne zadania i manipulują danymi obiektu danej klasy. Metody mogą odczytywać i modyfikować wartości atrybutów, realizować różne operacje i komunikować się z innymi obiektami.

Klasa jest również pojęciem abstrakcyjnym, co oznacza, że nie jest bezpośrednio instancjonowana. Na podstawie klasy można jednak tworzyć konkretne obiekty, nazywane instancjami klasy. Każda instancja klasy ma swoje unikalne wartości atrybutów, ale dziedziczy zachowanie i strukturę zdefiniowaną przez klasę.

Klasa jest deklaracją abstrakcyjnego typu danych, który określa cechy i zachowania obiektów. Obiekty są instancjami klas, czyli konkretnymi jednostkami, które powstają na podstawie wzorca zdefiniowanego przez klasę. Na przykład, jeśli mamy klasę o nazwie “Samochód”, to obiekty “BMW”, “Toyota” i “Ford” są instancjami tej klasy.

Klasy mogą być powiązane ze sobą za pomocą relacji, takich jak dziedziczenie, agregacja, kompozycja itp. Te relacje określają interakcje i zależności między klasami w modelowanym systemie.

Klasy są podstawowymi składnikami struktury systemu obiektowego i stanowią fundament dla podejścia opartego na obiektach w programowaniu i modelowaniu systemów. Klasy są używane do organizacji i strukturyzacji kodu. Pozwalają na tworzenie modularnych, łatwo rozszerzalnych i ponownie używalnych fragmentów oprogramowania.

Co to jest Obiekt

W kontekście programowania i UML, obiekt jest konkretnym wystąpieniem klasy. Można go traktować jako konkretną jednostkę, która powstała na podstawie abstrakcyjnego wzorca określonego przez klasę. Oznacza to, że obiekt jest instancją lub konkretnym reprezentantem pewnej klasy.

Obiekty posiadają stan, zachowanie i identyfikator. Stan obiektu odzwierciedla wartości atrybutów, które są zdefiniowane w jego klasie. Na przykład, jeśli mamy klasę “Samochód” z atrybutami “marka” i “rok produkcji”, to obiekt oznaczający konkretny samochód może mieć określoną markę, taką jak “BMW”, i rok produkcji, na przykład “2021”.

Zachowanie obiektu jest związane z metodami zdefiniowanymi w jego klasie. Metody te określają operacje, które obiekt może wykonywać i jakie działania może podjąć. Na przykład, dla obiektu reprezentującego samochód, metody mogą obejmować “uruchomSilnik()”, “zatrzymajSilnik()” lub “zmienBieg()”.

Obiekty posiadają również unikalny identyfikator, który umożliwia ich rozróżnienie od siebie. Może to być na przykład identyfikator liczbowy lub inny unikalny identyfikator przypisany do obiektu.

Obiekty komunikują się ze sobą, przekazując sobie komunikaty i wykonując operacje. Na przykład, obiekt “Samochód” może komunikować się z obiektem “Silnik” za pomocą komunikatu “uruchomSilnik()”.

Obiekty są podstawowymi jednostkami w programowaniu obiektowym i reprezentują konkretne elementy lub jednostki w modelowanym systemie. Poprzez tworzenie, manipulację i komunikację z obiektami, programiści mogą tworzyć bardziej elastyczne, modułowe i łatwiejsze w utrzymaniu aplikacje.

Co to jest Komponent

W kontekście programowania i inżynierii oprogramowania, komponent jest niezależną, wielokrotnego użytku i odizolowaną jednostką oprogramowania. Komponent jest składnikiem systemu, który ma jasno zdefiniowany interfejs, określone zachowanie i może być niezależnie rozwijany, testowany i wdrażany.

Komponenty są tworzone w celu organizowania i modularizacji oprogramowania, co ułatwia jego rozwój, zarządzanie i utrzymanie. Każdy komponent skupia określoną funkcjonalność lub zestaw powiązanych funkcjonalności, które mogą być używane przez inne części systemu. Komponenty mogą być implementowane w różnych językach programowania i mogą być wykorzystywane na różnych platformach.

Kluczowe cechy komponentów to:

Interfejs:
Komponent posiada jasno zdefiniowany interfejs, który określa sposoby komunikacji i interakcji z innymi komponentami. Interfejs komponentu definiuje, jakie funkcje i usługi komponent udostępnia oraz jakie dane może przyjmować i zwracać.
Enkapsulacja:
Komponent jest odizolowany od innych części systemu, co oznacza, że wewnętrzna implementacja komponentu jest ukryta i nieznana dla innych komponentów. Inne części systemu mogą korzystać tylko z interfejsu komponentu, a nie z jego wewnętrznej logiki.
Wielokrotnego użytku:
Komponenty są zaprojektowane tak, aby były wielokrotnego użytku, co oznacza, że mogą być wykorzystywane w różnych projektach i systemach. Dzięki temu można osiągnąć efektywność, unikając konieczności powtarzania implementacji tej samej funkcjonalności.
Niezależność:
Komponenty są niezależne, co oznacza, że mogą być rozwijane, testowane, wdrażane i zarządzane niezależnie od innych komponentów. Można je wymieniać lub aktualizować bez wpływu na resztę systemu.

Komponenty są często reprezentowane graficznie w diagramach UML jako prostokąty ze specjalnym znacznikiem lub etykietą, aby wskazać, że są to komponenty. Komponenty mogą mieć zależności między sobą, takie jak zależności kompilacyjne, zależności czasu wykonywania lub zależności logiczne.

Wykorzystanie komponentów jako modularnych jednostek pozwala na tworzenie elastycznych i skalowalnych systemów, które są łatwiejsze w utrzymaniu i rozwijaniu.

Diagram klas (Class Diagram)

Diagram klas (Class diagram) jest jednym z podstawowych rodzajów diagramów UML (Unified Modeling Language) i służy do przedstawienia struktury statycznej systemu lub oprogramowania. Diagram klas ilustruje klasy, atrybuty, metody i relacje między klasami.

Elementy diagramu klas:

Klasy:
Klasy są reprezentowane jako prostokąty z trzema sekcjami. Górna sekcja zawiera nazwę klasy, środkowa sekcja zawiera atrybuty (zmienne) klasy, a dolna sekcja zawiera metody (funkcje, operacje) klasy. Na diagramie klas przedstawia się klasy, które są częścią systemu lub oprogramowania.
Atrybuty:
Atrybuty są cechami lub właściwościami klasy i opisują stan obiektów tej klasy. Są one przedstawiane w środkowej sekcji prostokąta klasy. Przykłady atrybutów mogą obejmować nazwę, wiek, rozmiar, identyfikator itp.
Metody:
Metody to operacje lub funkcje, które można wykonać na obiektach danej klasy. Są one przedstawiane w dolnej sekcji prostokąta klasy. Metody opisują zachowanie klasy i określają, jakie czynności mogą zostać wykonane na obiektach danej klasy.
Relacje:
Diagram klas może przedstawiać różne rodzaje relacji między klasami, takie jak dziedziczenie (relacja “jest”), asocjacja (relacja “ma”), agregacja (część do całości), kompozycja (silna część do całości), zależność, interfejsy itp. Relacje są przedstawiane za pomocą linii i odpowiednich symboli, które opisują naturę związku między klasami.

Diagram klas umożliwia modelowanie struktury systemu lub oprogramowania, pokazując związki i zależności między klasami. Jest przydatny podczas projektowania systemów, analizy i komunikacji między zespołami programistycznymi. Przez wizualizację struktury klas i ich relacji, diagram klas ułatwia zrozumienie organizacji systemu, hierarchii klas i interakcji między nimi.

Diagram obiektów (Object Diagram)

Diagram obiektów (Object Diagram) jest jednym z rodzajów diagramów UML i służy do przedstawienia konkretnych wystąpień obiektów w określonym momencie lub w konkretnym scenariuszu. Diagram obiektów ilustruje relacje i strukturę między obiektami w danym kontekście.

Elementy diagramu obiektów:

Obiekty:
Obiekty są reprezentowane jako instancje konkretnych klas. Są one przedstawiane jako prostokąty z nazwami obiektów. Na diagramie obiektów mogą być reprezentowane obiekty o konkretnych wartościach atrybutów i stanach.
Atrybuty:
Atrybuty obiektów mogą być przedstawione za pomocą pól lub etykiet na diagramie obiektów. Mogą zawierać informacje o stanach, wartościach lub cechach obiektów.
Relacje:
Relacje między obiektami są przedstawiane za pomocą linii, które łączą obiekty. Przykłady relacji to składanie (kompozycja), agregacja, dziedziczenie lub dowolne inne zależności między obiektami.
Komunikaty:
Diagram obiektów może również przedstawiać komunikaty lub wymianę informacji między obiektami za pomocą strzałek z odpowiednimi etykietami.

Diagram obiektów jest szczególnie przydatny w modelowaniu statycznej struktury systemu w danym momencie. Ukazuje konkretne wystąpienia obiektów i ich wzajemne powiązania, co pomaga w zrozumieniu relacji między obiektami w danym kontekście.

Diagram obiektów można stosować na różnych etapach procesu tworzenia oprogramowania, takich jak analiza, projektowanie czy implementacja. Pomaga w wizualizacji i komunikacji struktury obiektów, co ułatwia zrozumienie systemu i identyfikację relacji między obiektami.

Diagram sekwencji (Sequence diagram)

Diagram sekwencji (Sequence diagram) jest jednym z rodzajów diagramów UML i służy do ilustrowania interakcji między obiektami w czasie. Przedstawia sekwencję komunikatów między obiektami w sposób chronologiczny, pokazując, w jakiej kolejności obiekty wysyłają komunikaty i otrzymują odpowiedzi.

Diagram sekwencji skupia się na interakcjach między obiektami w konkretnym scenariuszu lub przypadku użycia. Przedstawia wymianę wiadomości między obiektami w postaci strzałek pomiędzy pionowymi liniami, które reprezentują instancje obiektów. Kolejność strzałek w diagramie odzwierciedla kolejność komunikatów.

Na diagramie sekwencji można przedstawić następujące elementy:

Obiekty:
Są reprezentowane przez pionowe linie, z etykietami reprezentującymi nazwy obiektów. Każda linia odpowiada instancji obiektu.
Komunikaty:
Są reprezentowane przez strzałki między obiektami. Strzałki wskazują kierunek przepływu komunikacji, a etykiety na strzałkach opisują rodzaj komunikatu, takie jak wywołanie metody, zwrócenie wyniku, przekazanie parametrów itp.
Komunikaty powrotne:
Mogą być przedstawione za pomocą strzałek zwrotnych (return) lub strzałek asynchronicznych (asynchronous). Wskazują one odpowiedzi lub powroty zwracane przez obiekt po otrzymaniu komunikatu.
Fragmenty:
Diagram sekwencji może zawierać fragmenty, takie jak pętle, warunki, sekcje równoległe itp., które pozwalają na reprezentowanie bardziej złożonych scenariuszy.

Diagram sekwencji umożliwia analizę i wizualizację dynamicznego zachowania systemu, pokazując przepływ komunikacji i interakcji między obiektami w określonym kontekście. Jest szczególnie przydatny przy projektowaniu, testowaniu i analizie zachowania systemu w różnych scenariuszach użycia.

Diagram stanów (State diagram)

Diagram stanów (State diagram), znany również jako diagram automatów stanowych, jest jednym z rodzajów diagramów UML, który opisuje zachowanie obiektu lub klasy w zależności od jego stanu. Diagram stanów reprezentuje różne stany, w jakich może znajdować się obiekt, oraz przejścia między tymi stanami w odpowiedzi na zdarzenia.

Elementy diagramu stanów:

Stan:
Stan reprezentuje określoną sytuację lub warunek, w jakim znajduje się obiekt. Stany są reprezentowane za pomocą prostokątów, z etykietami opisującymi stan. Przykłady stanów mogą obejmować “Gotowy”, “W trakcie”, “Zablokowany” itp.
Przejście:
Przejście jest zmianą stanu obiektu, która następuje w odpowiedzi na zdarzenie. Przejście jest reprezentowane za pomocą strzałek między stanami i może mieć etykietę opisującą warunek lub wydarzenie, które powoduje przejście. Na przykład, gdy obiekt znajduje się w stanie “Gotowy”, a następuje zdarzenie “Rozpocznij”, może dojść do przejścia do stanu “W trakcie”.
Wydarzenie:
Wydarzenie jest bodźcem, sygnałem lub akcją, które powoduje przejście między stanami. Wydarzenia są reprezentowane za pomocą strzałek skierowanych do stanów lub przejść i mają etykietę opisującą rodzaj wydarzenia. Przykłady wydarzeń mogą obejmować “Kliknięcie przycisku”, “Odebranie wiadomości”, “Warunek spełniony” itp.
Akcje:
Akcje są działaniami lub operacjami, które są wykonywane w określonym stanie lub podczas przejścia. Mogą być reprezentowane za pomocą etykiet wewnątrz stanów lub przejść. Na przykład, podczas przejścia ze stanu “W trakcie” do stanu “Zakończony”, może zostać wykonana akcja “Zapisz dane”.

Diagram stanów umożliwia modelowanie zachowania systemu w sposób hierarchiczny, odzwierciedlając różne stany, przejścia i zdarzenia. Jest przydatny w analizie, projektowaniu i testowaniu systemów, które mają dynamiczne zachowanie zależne od stanu obiektów. Diagram stanów pomaga zrozumieć, jak obiekty zmieniają swoje stany w odpowiedzi na różne wydarzenia i jakie akcje są wykonywane w poszczególnych stanach.

Diagram aktywności (Activity Diagram)

Diagram aktywności (Activity diagram) jest jednym z rodzajów diagramów UML (Unified Modeling Language) i służy do modelowania sekwencji działań, które muszą być wykonane w systemie lub procesie biznesowym. Diagram aktywności przedstawia przepływ sterowania i zależności między różnymi działaniami oraz stanami systemu.

Elementy diagramu aktywności:

Aktywności:
Aktywności są reprezentowane jako prostokąty, które reprezentują konkretne działania lub etapy w procesie. Na przykład, aktywność może być oznaczona jako “Logowanie”, “Przetwarzanie danych”, “Wysyłanie wiadomości” itp.
Strzałki:
Strzałki wskazują przepływ sterowania między różnymi aktywnościami. Przepływ sterowania pokazuje kolejność wykonywania poszczególnych aktywności. Strzałki są oznaczane symbolami, takimi jak strzałki proste, strzałki warunkowe, strzałki równoległe itp.
Widzenia decyzyjne:
Widzenia decyzyjne są reprezentowane jako romby i używane do przedstawiania punktów decyzyjnych w przepływie sterowania. Oznaczają różne warunki, które muszą być spełnione, aby wybrać alternatywną ścieżkę działania.
Widzenia równoległe:
Widzenia równoległe są reprezentowane jako pionowe linie lub paski, które wskazują, że aktywności mogą być wykonywane równolegle.
Łączniki:
Łączniki są stosowane do łączenia aktywności w różne gałęzie przepływu sterowania. Oznaczają przepływ od jednej aktywności do innej.

Diagram aktywności umożliwia modelowanie sekwencji działań, przepływu sterowania i zależności w systemie lub procesie. Jest szczególnie przydatny do modelowania procesów biznesowych, algorytmów, przypadków użycia oraz procesów programistycznych. Diagram aktywności pomaga zrozumieć i przedstawić kroki i zależności między działaniami oraz analizować przepływ sterowania w systemie.

Diagram przypadków użycia (Use Case Diagram)

Diagram przypadków użycia (Use case diagram) jest jednym z rodzajów diagramów UML (Unified Modeling Language) i służy do modelowania funkcjonalności systemu z perspektywy użytkownika. Diagram przypadków użycia pomaga zidentyfikować i przedstawić różne przypadki użycia systemu oraz interakcje między aktorami (użytkownikami systemu) a systemem.

Elementy diagramu przypadków użycia:

Aktor:
Aktor reprezentuje rolę, użytkownika lub zewnętrzną jednostkę, która interakcjonuje z systemem. Aktor może być osobą, innym systemem lub inną jednostką, która korzysta z funkcjonalności systemu. Aktor jest przedstawiany za pomocą ikony postaci ludzkiej lub innego odpowiedniego symbolu.
Przypadek użycia:
Przypadek użycia opisuje funkcjonalność, cel lub zadanie, które system musi zapewnić aktorowi. Przypadek użycia jest reprezentowany za pomocą elipsy lub owalu z etykietą opisującą to, co aktor chce osiągnąć. Na przykład, “Zaloguj się”, “Dodaj produkt do koszyka” itp.
Relacje między aktorami a przypadkami użycia:
Relacje określają interakcje między aktorami a przypadkami użycia. W diagramie przypadków użycia występują trzy podstawowe relacje:
- Asocjacja:
  Pokazuje, że aktor jest zaangażowany w przypadek użycia. Asocjacja jest przedstawiana za pomocą linii łączącej aktora i przypadek użycia.
- Generalizacja:
  Określa dziedziczenie między przypadkami użycia. Generalizacja jest przedstawiana za pomocą strzałek wskazujących na przypadek użycia, od którego dziedziczy inny przypadek użycia.
- Zależność:
  Pokazuje, że jeden przypadek użycia jest zależny od innego. Zależność jest przedstawiana za pomocą strzałki przerywanej, wskazującej na przypadek użycia, od którego zależy inny przypadek użycia.

Diagram przypadków użycia umożliwia zrozumienie funkcjonalności systemu, identyfikowanie wymagań użytkowników oraz komunikację między zespołem projektowym a interesariuszami. Jest przydatny w analizie i projektowaniu systemów, umożliwiając łatwe zidentyfikowanie różnych przypadków użycia i interakcji między użytkownikami a systemem.

Diagram komponentów (Component Diagram)

Diagram komponentów (Component diagram) jest jednym z rodzajów diagramów UML (Unified Modeling Language) i służy do przedstawienia struktury komponentowej systemu, czyli komponentów, zależności między nimi i interfejsów, które oferują. Diagram komponentów pomaga w modelowaniu fizycznej konfiguracji komponentów systemu oraz ich interakcji.

Elementy diagramu komponentów:

Komponenty:
Komponenty są reprezentowane jako prostokąty z nazwą komponentu. Każdy komponent jest niezależnym, wymiennym i hermetycznym elementem oprogramowania lub systemu, który może mieć swoje własne atrybuty, metody i interfejsy.
Interfejsy:
Interfejsy to zestaw operacji lub funkcji, które komponent oferuje innym komponentom lub użytkownikom. Interfejsy są reprezentowane jako prostokąty z nazwą interfejsu. Mogą zawierać metody, atrybuty lub sygnatury operacji.
Zależności:
Zależności między komponentami są przedstawiane za pomocą strzałek skierowanych. Strzałki wskazują, że jeden komponent korzysta z innego komponentu lub jest od niego zależny.
Asocjacje:
Asocjacje między komponentami wskazują, że dwa komponenty współpracują ze sobą lub wymieniają informacje. Asocjacje są przedstawiane za pomocą linii, które łączą komponenty.
Związki:
Związki między komponentami mogą być określane za pomocą różnych relacji, takich jak agregacja (relacja “ma”), kompozycja (silna część do całości) lub inne relacje zdefiniowane przez projektanta systemu.

Diagram komponentów umożliwia modelowanie fizycznej struktury systemu, identyfikację komponentów, interfejsów i zależności między nimi. Pomaga w zrozumieniu, jak komponenty systemu współpracują ze sobą, jakie interfejsy są udostępniane i jakie są zależności między komponentami. Diagram komponentów jest przydatny w projektowaniu architektury systemu, zarządzaniu zależnościami, identyfikowaniu modułów i komponentów do ponownego użycia, a także w komunikacji między członkami zespołu programistycznego.

Diagram wdrożenia (Deployment Diagram)

Diagram wdrożenia (Deployment diagram) jest jednym z rodzajów diagramów UML (Unified Modeling Language) i służy do przedstawienia fizycznej konfiguracji sprzętu i oprogramowania w systemie. Diagram wdrożenia ilustruje, jakie komponenty są zainstalowane na jakich maszynach oraz jak te maszyny są powiązane w środowisku wdrożenia.

Elementy diagramu wdrożenia:

Węzły (Nodes):
Węzły reprezentują fizyczne lub wirtualne komputery, urządzenia lub maszyny, na których są instalowane komponenty systemu. Węzły są reprezentowane jako prostokąty z nazwą węzła.
Komponenty:
Komponenty to oprogramowanie lub moduły systemu, które są zainstalowane na węzłach. Komponenty są reprezentowane jako prostokąty z nazwą komponentu.
Zależności:
Zależności między węzłami lub komponentami są przedstawiane za pomocą strzałek skierowanych. Strzałki wskazują, że jeden węzeł korzysta z innego węzła lub komponentu.
Artefakty:
Artefakty to pliki lub zasoby, które są wykorzystywane przez komponenty systemu. Artefakty są reprezentowane jako ikony lub etykiety przypisane do odpowiednich komponentów.
Sieci:
Sieci mogą być przedstawiane na diagramie wdrożenia, aby ukazać połączenia między węzłami lub maszynami. Sieci są reprezentowane za pomocą linii lub symboli.

Diagram wdrożenia umożliwia modelowanie fizycznej architektury systemu, pokazując, gdzie i jak komponenty są wdrażane na różnych węzłach lub maszynach. Pomaga w zrozumieniu infrastruktury technologicznej, konfiguracji sprzętu, rozmieszczeniu oprogramowania i zależności między komponentami. Diagram wdrożenia jest przydatny przy planowaniu wdrażania systemu, skalowaniu infrastruktury, identyfikowaniu punktów awarii, analizie wydajności oraz komunikacji między zespołami programistycznymi i administracyjnymi.